De onverdoofde rituele slacht is in België, anno 2020 in het grootste deel van het land verboden. Met name in Vlaanderen werd dit sinds 1 januari 2019 wettelijk verboden, en in Wallonië sinds 1 september 2019.

Het Brussels Gewest vormt op deze positieve evolutie tot op de dag van vandaag nog steeds een uitzondering. Ook in de lopende legislatuur is er geen enkel initiatief of ook maar enig animo om te werken in de richting van een afschaffing. Deze achterstand van het Brussels Gewest wat betreft het verplicht maken van verdoving bij de slacht is tegelijk onbegrijpelijk en zeer betreurenswaardig.

Ten eerste zijn bijna 80% van de Brusselaars tegen onverdoofde, rituele slacht gekant.

Ten tweede zijn er ook in de moslimwereld experten die bevestigen dat verdoving voor het slachten helemaal niet in strijd is met de voorschriften van de Koran. In deze moderne tijden met haar geïndustrialiseerde slachtpraktijken aan een veel te hoge kadans zorgt de verdoving vooraf er juist voor, dat de voorschriften strikter kunnen worden nageleefd.

Maar wie dacht dat met een plaatselijk verbod op rituele onverdoofde slacht de kous af is voor de dieren heeft het jammer genoeg fout.

Onverdoofd slachten als belastingvoordeel

Er zijn al heel wat moslims die ervoor kiezen om in plaats van ritueel slachten een ander, financieel offer te brengen ten voordele van minder bedeelde moslims. En hun aantal groeit gestaag.

Dat kan iedereen zonder meer toejuichen. Maar er zit een adder onder het gras.

Er zijn immers ook kapers op de kust. Bepaalde NGO’s die actief zijn en officieel erkend als liefdadigheidsinstanties, ondernemen allerlei positieve acties ten voordele van minderbedeelden in moslimlanden. Bijvoorbeeld het boren van waterputten, voorzien in materiële behoeften zoals kledij, voedselpakketten en dergelijke. Deze NGO’s hebben zich ook op de markt van de giften in het kader van het jaarlijkse offerfeest gewaagd.

Ze dingen op hun websites en in huis-aan-huisfolders actief naar de gunst van de moslim die een liefdadige gift wil doen ten voordele van de minderbedeelde zusters en broeders in het buitenland. En zo worden diverse financiële formules aangeboden: men kiest het land van bestemming, betaalt een bepaalde som geld, en voor dat geld wordt in het land van bestemming een dier aangekocht, ritueel onverdoofd geslacht en geschonken aan families in nood.

Gezien de organisatie in kwestie beschikt over de officiële erkenning van de federale overheidsdienst financiën zijn giften vanaf een bepaald minimumbedrag een fiscaal aftrekbare post voor de schenker. Zo bevinden we ons anno 2020 in een toch wel heel heikele situatie.

Zo krijgt een inwoner van een landsdeel, waar ritueel onverdoofd slachten officieel verboden en dus illegaal is, wel de rituele onverdoofde slacht. Die wordt dan op haar of zijn expliciete aanvraag in een ander land uitgevoerd. En die wordt als een rechtstreeks individueel belastingvoordeel toegekend.

Van een scheefgetrokken situatie gesproken.

Liefdadigheid en soort

Dit hele verhaal is vanuit het standpunt van de dieren uiteraard volstrekt onaanvaardbaar.

Wanneer een land of continent bepaalde welzijnsregels uitvaardigt waarmee het een voorloper wordt op het vlak van dierenrechten, dan worden de wanpraktijken gewoon overgeplaatst naar andere gebieden waar geen of veel lossere regels gelden. Dat is een uiterst jammer gegeven. Politici die hier bepaalde wetswijzigingen voor elkaar krijgen, hebben de plicht om zich ook op internationaal vlak te verbinden met gelijkgestemden en ervoor te zorgen dat de welzijnsregels voor dieren overal vooruit gaan, en niet alleen “bij ons”.

En daarbij is de term “liefdadigheid” dringend toe aan een herdefinitie in het perspectief van het speciesisme. Het gaat niet op, dat instellingen het label “liefdadigheid” kunnen dragen als ze ook activiteiten ondernemen of sponsoren die lijden of schade toebrengen of de doelbewuste dood veroorzaken van andere, niet-menselijke gevoelige en bewuste wezens.

Want op zich verschilt de hierboven beschreven situatie niet zoveel van een liefdadigheidsorganisatie die fondsen inzamelt ten voordele van het onderzoek naar kanker, en die vervolgens dat geld deels besteedt aan het opzetten van wrede experimenten op beagles in testlaboratoria.