(Met dank aan Animal Rights en Gaia voor het beeldmateriaal)

Wettelijke lacunes

We stonden op donderdag 8 juli samen met Animal Rights en Gaia in Brugge, in de protestmanifestatie tegen het toekennen van de toelating aan een slachthuis om uit te breiden, niettegenstaande dat slachthuis veroordeeld is geweest voor zware dierenmishandeling.

We hebben er ook gespeechd.

De Provincie verklaarde dat ze recht in haar schoenen staat, want: “Wettelijk gezien is dierenwelzijn geen criterium bij het toekennen van exploitatievergunningen aan slachthuizen …” Gaia en Animal Rights gaan in beroep, waardoor Vlaams minister van Milieu Zuhal Demir nu de eindbeslissing zal moeten nemen.

Besluit: alweer ernstige wettelijke tekortkomingen. En wie kan de wetten veranderen? Juist. Verkozenen in de parlementen.

Sluit je aan bij de groeiende beweging van Dierenpartijen. Sluit je aan bij DierAnimal.

#dieranimal #politiekepartij #dieren #mensen #planeet #stopdeslacht #animalpolitics

Integrale tekst van de speech

Beste mensen,

Wij zouden graag zo snel mogelijk eens naar de provincie West-Vlaanderen komen voor goed nieuws.

Zie ons hier vandaag allemaal samen staan voor het Provinciehuis, dat onlangs de toestemming gaf aan een slachthuis om uit te breiden. Een slachthuis, dat nota bene was betrapt én veroordeeld wegens dierenmishandeling.

En die krijgen nu de rode loper uitgerold om uit te breiden. Dat is nogal een signaal, dat hier door de provincie wordt gegeven en het vertelt veel over de personages en het politieke gedachtengoed die deze goedkeuring mogelijk maken.

Maar wij weten allemaal, dat de miserabele reis naar het slachthuis, de laatste uren en de laatste minuten van de onschuldige gevoelige wezens die in de horror van een slachthuis aan hun einde komen, slechts de allerlaatste schakel is van een ketting van miserie die deze dieren in de moderne veehouderij moeten doormaken.

Wat veel minder mensen beseffen, is dat die hele ketting van veehouderij, vleesindustrie en vleesconsumptie ook de rode loper uitrolt voor de miserie die ons mensen in de komende 5 à 10 jaar direct te wachten staat.

De voorbije week kon je overal op de sociale media en op de websites van de klassieke persmedia de beelden zien van de bloedhete zon in de noordelijkste regionen van het noordelijk halfrond. 46,7°C … 49,6°c … De hitterecords in Canada werden dag na dag verbrijzeld, niet met een centigraad, maar met bijna een volle graad Celsius per dag.

En ik kan mij inbeelden, dat de mensen hier, tussen de voetbalmatchen door als eens hebben verzucht van: “Oei, dat is daar nogal wat, ginder ver weg bij die Canadezen”. Het is een misvatting, om te geloven, dat iets wat zich elders op deze planeet op een afstand van ons bevindt geen invloed op ons heeft hier. Dat dachten ze hier ook, toen er in februari 2020 in een provinciestad ergens in China een nieuw virus was opgedoken.

Wij spelen als mensen collectief letterlijk met vuur.

Het vroegtijdig uitgelekt rapport van de IPCC, het Intergovernmental Panel on Climate Change van de Verenigde Naties is meer dan duidelijk: we zijn bezig met een reeks aardse systemen voorbij onomkeerbare kantelpunten te duwen, met als gevolg een domino-effect van elkaar opvolgende milieurampen en oncontroleerbare migratiestromen.

De veehouderij is daarbij van alle menselijke activiteiten de grootste klimaatverstoorder en milieuvernietiger. We moeten daar geen doekjes omheen winden.

De Indische fysicus en ecofeministe Dr. Vandana Shiva zei onlangs: “Deze hele vleesindustrie van vandaag is een regelrecht schandaal op planetaire schaal en zou niet mogen bestaan … deze industrie is tegelijk een biologische ramp, biodiversiteitsramp, klimaatramp en een gezondheidsramp in één.”

Beste mensen, we staan hier op West-Vlaamse grond.

Een jaar of 40 geleden, in de jaren 80, werd er op de radio al regelmatig druk gedaan over mestoverschotten en wisten ze met al die gier en drijfmest uit de intensieve veeteelt geen blijf. Is er vandaag iets veranderd, denkt u, 45 jaar later, met de klasse politici van gisteren en vandaag? Welneen, in tegendeel. De kwaliteit van het oppervlaktewater en van het grondwater in West-Vlaanderen is en blijft de slechtste van heel Europa, met cijfers die nog elk jaar meer en meer de verkeerde kant opgaan. Het toont, hoe weinig gewicht gezondheid en welzijn van dieren, mensen en natuur hebben in dit land.

België produceert volgens de studie van Greenpeace uit 2019 anderhalf keer teveel varkensvlees. Alles is voor export.

Een verdienmodel waarbij de overlast, milieu- en gezondheidsschade voor de gemeenschap is, het vlees voor het buitenland en de centen voor een kleine groep bijzonder gewiekste en kortzichtige ondernemers.

En telkens wanneer Animal Rights alweer schokkende beelden van dierenmishandeling en wetsovertredingen in slachthuizen naar buiten brengt, is er hetzelfde scenario: de politici van vrijwel alle strekkingen die met ronkende woorden hun verontwaardiging luchten … en verder gebeurt er zo goed als niks. Esther Ouwehand van de Nederlandse Partij voor de Dieren, noemde dat afgelopen zondag de “rituele verontwaardiging” van de politici. Het kan hun immers geen bal schelen.

Zoals Els van Animal Rights terecht verzuchtte: “Dat wij jaren na Tielt nog steeds zulke beelden moeten maken, toont dat er iets structureel mis is in de slachthuizen.”

Dat klopt, en het gaat nog veel verder: Er is iets structureel mis met de hele veehouderij en vleesindustrie.

Er is iets structureels mis met de manier waarop wij leven en waarop wij omgaan met de natuur, met de dieren en de rest van de levende wereld op onze planeet, inclusief onze eigen medemensen.

Het is ronduit een schandaal, dat de autoriteiten hier, in Europa, in België, in Vlaanderen, ondanks de mooie woorden en de greenwashing “de luxe” verder het licht op groen blijven zetten voor meer intensieve veehouderij, meer vleesproductie, meer milieuvervuiling, meer slachthuiscapaciteit én meer dierenleed.

Nog altijd winnen de klassieke economische kortetermijnbelangen van winstbejag het van een duurzame, gezonde visie op de lange termijn. Wij hebben het gehad met die oude manier van bestuur!

Onze Franse zusterpartij, de Parti Animaliste, haalt de stunt uit om volgend jaar mee te doen aan de presidentsverkiezingen. Hélène Thouy heeft haar kandidatuur voorgesteld als “een antwoord op de onverantwoordelijkheid van zij die ons regeren”.

En toch is er hoop.

De tienduizenden jongeren die wij twee, drie jaar geleden in de straten van dit land hebben zien protesteren in de schoolstakingen voor het klimaat, die jongeren gaan in 2024 wellicht voor het eerst naar de stembus.

En ik hoop van harte dat ze het zullen doen met evenveel woede en verontwaardiging in hun lijf als wij hier vandaag voelen voor de deuren van het West-Vlaams provinciebestuur.

We kunnen nog altijd andere en betere keuzes maken.

Ik dank u allemaal heel hartelijk voor jullie aandacht.